Soms komt een toevallige passant tijdens het getijdengebed de kerk binnen lopen, meestal sluipen. De kans op onverwacht bezoek is klein op het platteland. Treffend is de eerbied die men dan betracht. De passant voelt aan dat hier iets aan de hand is. Kaarsen branden, er klinken gezangen, woorden weerklinken zoals ook het ruisen van stiltemomenten.
Hoe kan men van het geloof getuigen? De deuren langsgaan en de blijde boodschap verkondigen? Misschien. Mensen de vrijheid geven om te proeven, te voelen, te horen? Een gewijde ruimte waar gebeden wordt, geeft veel ontdekkingsmogelijkheden.
Vlak voor het einde van het gebed blijkt de passant weer in stilte vertrokken. Een associatie dringt zich op: “midden onder u staat Hij die gij niet kent.”